De Eenzame Uitvaart van Meneer Y.M. in Antwerpen

Meneer Y.M. werd geboren in Antwerpen op 29 november 1972. Hij werd dood aangetroffen op zijn thuisadres in Hoboken op 26/05/2024. Hij was dan al enkele dagen overleden. De asuitstrooiing vond plaats op donderdag 13 juni 2024 op de strooiweide De wingerd, op’t Schoonselhof in Antwerpen om 13:30.

De dag na de oproep van het uitvaartcentrum rijd ik naar het adres in Hoboken. Een druilerige dag is het, zoals we al zovele dagen hebben gehad sinds september. Het is een rustige wijk, merk ik, met gelijkaardige rijhuizen, een korte oprit voor een garage, gekortwiekte heggen eromheen, de woning op de verdieping daarboven, netjes onderhouden. Ik bel bij de buren links. Geen gehoor. Net wanneer ik langs de rechterkant wil proberen, komt daar een man de oprit opgereden. Intussen gaat de motregen over in een heuse vlaag. Ik open mijn paraplu en spreek de man aan, vertel hem mijn doel. Hij knikt en nodigt me uit onder de uitstekende rand van zijn garage te gaan staan.

Het was de buurman aan de linkerkant, vertelt de dertiger, die de telefoon genomen heeft om de politie te verwittigen. Beiden waren ze ongerust geweest over meneer, omdat ze hem al zeker een week niet meer gezien of gehoord hadden. Dat was ongewoon.

Dat hij de overledene niet echt goed gekend heeft, gaat hij verder. Het was een vriendelijke man die tegelijk erg teruggetrokken leefde. Gedienstig ook. Als hij de heg om zijn eigen woning bijwerkte, nam hij wel eens die van de buren mee onderhanden. Hij was gesteld op netheid, waste de auto voor de deur geregeld. Sportief was hij ook. Trok er graag op uit met de fiets, had deelgenomen aan de Dodentocht. Zoals bekend is dit geen wedstrijd maar een wandelparcours, georganiseerd in en rond de gemeente Bornem die jaarlijks van start gaat op de tweede vrijdag van augustus. Het doel van de Dodentocht is om binnen 24 uur een parcours af te leggen van 100 kilometer door, wat we noemen, Klein-Brabant.

Naarmate het gesprek zijn beloop krijgt, merk ik dat mijn gesprekspartner me meer in vertrouwen neemt. Meneer Y.M. was van Franse origine, zo weet hij nog te vertellen, woonde een tijd in Wallonië en is daarna hier in Hoboken terechtgekomen. Wat zijn beroep zou geweest zijn, daar hebben we het raden naar. In ieder geval had hij al zeker een tijd geen werk. Eerst woonde hij nog samen met een vrouw maar die is kort daarop weggegaan. De laatste jaren woonde zijn moeder bij hem. Zij moet aanvankelijk les hebben gegeven in een school in de buurt. Toen ze ziek werd, werd ze door Y.M. verzorgd. Tot ze een maand of drie, misschien vier, geleden gestorven is. Vermoedelijk is Y.M. in een depressie gesukkeld. Hij was nog geen tweeënvijftig als hij zich heeft opgehangen op de eerste verdieping van zijn woning.

De buurman houdt even op. Zegt dat het hem moeilijk valt. Hij had graag een luisterend oor geweest voor Y. Aan zijn dochtertje vindt hij het moeilijk uit te leggen wat er precies is gebeurd met de buurman. Zij stelt zich veel vragen. De man kijkt me wat verslagen aan.

Die donderdag op ’t Schoonselhof. Stiekem hoop ik dat een van de buren de uitvaart zou bijwonen. Dat is niet het geval. Tezamen met Joke loop ik achter de corbillard. Aan de voorganger bezorg ik mijn gele roos die naast de urne op de zuil wordt gelegd. De voorganger geeft Joke te kennen dat ze haar gedicht mag voorlezen:

Na het uistrooien van de as leg ik de roos die ik heb meegebracht ernaast. Altijd buigen we nog een laatste keer, als teken van respect voor de overledene. En dan is de plechtigheid alweer voorbij.

De heren van het uitvaartcentrum keren zich om naar de auto. Zij moeten terug naar het crematorium. In een tiental minuten immers is er nog een eenzame uitvaart.